Wij mochten vroeger niets vragen: geen naam, geen adres, geen geboortedatum en zeker geen waarom. Het enige wat we vroegen was: hoe lang? Een uur, twee uur, drie. Dat was uitzonderlijk. Ge zoudt ervan verschieten hoeveel er in een half uurke klaar waren. En nooit kredietkaarten of cheques aanvaarden. Altijd cash.
In een bescheiden hotelletje trekt Hanne zich terug en zoekt ze een leven te vinden los van wereldse beslommeringen en emoties. Dat wordt echter steeds verstoord door Lise, Hanne’s zus. Zij zoekt Hanne voortdurend op, niet in het minst om zichzelf vrijblijvend te bedienen van een mannelijk verzetje. Of door Hendrik, een bezoeker met erg veel en erg vreemde vragen. Vragen die ongekende waarheden genadeloos op tafel leggen.Gelukkig is er ‘good old’ Suzan om in bescherming te nemen, en Sien, de dochter die Hanne nooit zal hebben.
Dit stuk ontrafeld op geraffineerd wijze de motieven van Hanne’s levenwijze. Het toont ons het ingewikkelde kluwen van intermenselijk relaties en het onvermogen om te ontsnappen aan onze lotsbestemming.
Gecreeërd in 2008 als Cava (Creatief AvondVullend Aanbod) en de eerste eigen theatertekst van Kristien Hemmerechts
In de blauwe kamer is niemand man of vrouw, echtgenoot of echtgenote, vader of moeder, zoon of dochter. Het is de plaats waar je de dood in de ogen kijkt en niet met je ogen knippert.
